No Sex Please, We're Japanese

"Here sixty is the new forty."

Ciekawy dokument o współczesnych problemach Japonii - starzejącym się społeczeństwie, trudnościach w nawiązywaniu relacji i dużym spadku urodzeń. W pierwszej części wyruszamy do Yubari, miasta położonego na północy Japonii. Potem lądujemy w Tokio - w słynnej Akihabarze, żeby na koniec znaleźć się bardziej na południu kraju w więzieniu w miejscowości Onomichi.

Yubari to smutne miasteczko, w którym nie widać młodych ludzi, a od lat nie urodziło się tu żadne dziecko - oddział położniczy został jakiś czas temu zamknięty. Także wiele szkół już nie istnieje, a młodzi ludzie wyjeżdżają z Yubari i nigdy już nie wracają. Ulice wydają się być puste, a gwar i dawne czasy, kiedy Yubari pełne było dzieci, istnieją tylko na fotografiach dokumentujących życie miasta.

Z kolei w Tokio urodzeń jest mnóstwo, mimo to wciąż w całej Japonii brakuje dzieci, a społeczeństwo coraz bardziej się starzeje. Jednak poza czarną stroną takiego zjawiska, jest również ta bardziej optymistyczna - japońscy seniorzy nie zawsze z rezygnacją przyjmują starość. Czasami stawiają jej czoła i nadal czerpią z życia to, co najlepsze. Dobrym przykładem jest grupa Japanese Pom Pom, o której więcej można przeczytać w wywiadzie z założycielką grupy tutaj. Bardzo mnie urzekła nie tylko swoim podejściem i pogodą ducha, ale także stroną wizualną - naprawdę ciężko uwierzyć, że niektóre z pań mają po siedemdziesiąt kilka lat. Są świetnym przykładem, podobnie zresztą jak starsi panowie parający się fotografią z Yubari, że można być aktywnym w każdym wieku, że zainteresowanie światem, hobby, uśmiech odejmują lat. I tego na pewno od japońskich seniorów można się uczyć. Przynajmniej od niektórych. :)

Bardzo ciekawym fragmentem dokumentu była wizyta reporterki w więzieniu, gdzie istnieje specjalny blok dla skazanych seniorów. Zaskakujące jest, iż poziom przestępczości wśród osób starszych bardzo się podwyższył. Nie do końca znane są przyczyny tego zjawiska - jedną z nich może być samotność. Więzienie w Onomichi przypomina trochę dom seniora, w którym jednak opieka nad pensjonariuszami połączona jest z nadzorem nad nimi.

Część poświęcona otaku chyba była najmniej ciekawa dla mnie, może poza opisem gry Love+ Nintendo, szczególnie po obejrzanym przez mnie niedawno filmie Her. Nie od dziś wiadomo, że coraz więcej ludzi, nie tylko w społeczeństwie japońskim, postrzega wirtualne znajomości jako mnie problematyczne w porównaniu z relacjami międzyludzkimi w prawdziwym świecie. Smutne to, ale i prawdziwe. Niestety.

Więcej informacji tutaj. Polecam!