Kuchnia+ Food Film Fest

Weekend spędziłam w kinie na prawdziwej kinowej uczcie. W ramach tegorocznego Kuchnia+ Food Film Fest zostały pokazane aż trzy dokumenty dotyczące japońskiej kuchni. Nie mogłam sobie odmówić i obejrzałam wszystkie. Było warto. :)

Dashi&Shoyu

Dokumenty Dashi - esencja Japonii oraz Shoyu i sekrety japońskiej kuchni zostały pokazane w jednym bloku filmowym. Bardzo dobry pomysł, ponieważ oba wyszły spod ręki tego samego reżysera i tak naprawdę ich treść przeplata się ze sobą - głównie za sprawą... pleśni. :) Oba filmy są przepięknie zrealizowane i przybliżają nam te dwa podstawowe składniki kuchni japońskiej oraz sylwetki ludzi, dzięki którym dashi i shoyu mogą znaleźć się na naszych stołach.

Więcej informacji o dokumentach tutaj.


Koyama's Menu

Szef kuchni restauracji Aoyagi i ambasador kulinarnej strony Japonii, jak bywa czasem określany, zabiera nas za kulisy swojej kulinarnej pasji - tworzenia wyrafinowanej sztuki kaiseki. To tradycyjna kuchnia japońska oparta między innymi na regionalnych składnikach, z których tworzy się dania odpowiadające aktualnej porze roku. Wysublimowany smak i uczta także dla oczu. W filmie poznamy pokrótce również osoby, dzięki którym szef Koyama może pracować - między innymi wytwórcę noży czy hodowcę wasabi. Dla mnie trochę za mało było w tym filmie o samej kaiseki, Mimo to na pewno Koyama's Menu warty jest zobaczenia.

Trailer do podglądnięcia tutaj.
A więcej informacji o filmie tutaj.

Jedna refleksja nasuwa mi się po obejrzeniu wszystkich dokumentów - tradycyjna sztuka kulinarna Japonii (mam tu na myśli nie tylko kucharzy, ale i ludzi którzy dostarczają produktów czy wytwarzają przybory i sprzęty kuchenne) to domena ludzi starszych (powyżej 60 roku życia) - przynajmniej takie można odnieść wrażenie oglądając te filmy. Przykre jest to, że wraz z ich odejściem, niektóre rzeczy/punkty widzenia/tradycje mogą zostać utracone bezpowrotnie... 

Czekam już na kolejną edycję festiwalu. Polecam!

Yurusarezaru mono/Unforgiven/Bez przebaczenia

W ramach wrocławskiej odsłony Festiwalu Filmowego Pięć Smaków w końcu udało mi się zobaczyć japońskie Bez przebaczenia, czyli Yurusarezaru mono.

 

Amerykańskie Bez przebaczenia w reżyserii Clinta Eastwooda widziałam lata temu i do dziś uważam, ze to świetny film - pod względem historii, gry aktorskiej i generalnie filmu jako całości. Kiedy dowiedziałam się, że planowany jest japoński remake, podchodziłam do tej informacji bardzo sceptycznie. Kowboje na Dalekim Wschodzie? A jednak Yurusarezaru mono spełnił moje oczekiwania - nie jako "japońskiej kopii oryginału", ale dramacie człowieka. Bo o tym przede wszystkim jest ten film. 

Akcja filmu została umiejscowiona na Hokkaido w czasach, gdy samuraje okryci hańbą tułali się po kraju i parali różnymi pracami, wielu z nich zostało rolnikami. Czasy były trudne, a na Hokkaido zjeżdżali przeróżnej maści wygnańcy, przestępcy i ludzie, którzy chcieli, aby o nich zapomniano. Wśród nich był i nasz główny bohater Jubei, zwany Jubei-zabójca. 

Yurusarezaru mono, mimo że umiejscowiony w japońskich realiach, wiernie oddaje klimat i historię pokazaną w Bez przebaczenia. Nawet czas jest taki sam. W Yurusarezaru mono Jubei również ma dwóch towarzyszy - starego druha Kingo oraz Goro z ajnuskiego rodu (dzięki temu film rzuca nieco światła na trudną sytuację Ajnów). Sceneria jest, rzecz jasna, inna, ale momentami zapiera dech i nawet przytłacza. Na pewno warto obejrzeć oba filmy - oba są świetne i każdy ma w sobie to coś. Bo Yurusarezaru mono nie jest kalką Bez przebaczenia, ale innym (japońskim?) spojrzeniem na tę samą historię.

Więcej informacji na oficjalnej stronie filmu. Polecam!

Matcha ciacho z suihanki

Kiedy jakiś czas temu wpadłam w sieci na ten przepis, wiedziałam, że muszę spróbować. Odpowiednio się zaopatrzyłam - najlepsza matcha do pieczenia ever, miks do amerykańskich naleśników oraz reszta składników. Suihanki było już na stanie.

Co potrzebujemy:

mieszanka do naleśników (300g)
mleko (250ml)
2 jajka
matcha (kopiasta łyżka)
cukier (opcjonalnie)

Co robimy:

W garnku łączymy mąkę z matcha i delikatnie mieszamy. W osobnej miseczce łączymy jajka i mleko (dodałam 50ml wiecej niż w oryginalnym przepisie, ponieważ dałam też więcej matcha i ciasto było zbyt gęste) - delikatnie roztrzepujemy, a następnie wlewamy do garnka. Wszystko mieszamy.

Następnie włączamy garnek na opcję gotowania i z lekkim zdenerwowaniem i niepewnością czekamy. Jak się okazało, mój suihanki powiedział temu eksperymentowi zdecydowane NIE i po ok. 7 minutach się wyłączył (mimo że cykl gotowania trwa ok. 20 minut...). Po podniesieniu pokrywki zobaczyłam to:

Po kolejnych jakiś 5 minutach to (wciskania guzika na gotowanie na siłę):

Wyglądało obiecująco, więc przez kolejne 10 minut zmuszałam suihanki do gotowania, aż poczułam, że jeszcze trochę i spalę garnek. :) Ciasto nadal było mokre w środku, wiec przez kolejne 10-15 minut leżało sobie w garnku nastawionym tym razem na opcję ogrzewania. Otwierałam pokrywkę drżąca ręką, bo nie bardzo wiedziałam, czego się spodziewać. Okazało się, że nie takie matchaciachozsuihankistraszne, jak się wydaje. :)

Kształt tego, co nam wyjdzie, zależy oczywiście od rodzaju garnka, jaki posiadamy. A wyszło całkiem nieźle. I już wyjaśniam, dlaczego w moim przepisie cukier jest opcjonalny. Otóż, jak się okazało, bo ukrojeniu kawałka, mój miks do naleśników nie zawierał cukru... Ciacho byłoby sporo smaczniejsze, gdyby jednak tam był. :) Postanowiłam w takim razie użyć waniliowego sosu, który od jakiegoś czasu kurzył się w szafce.

Podsumowując. Moim zdaniem, mimo że zabawa była przednia i dreszczyk emocji był, ciacho niewarte zachodu. Zdecydowanie wolę jednak bardziej tradycyjne pieczenie - łatwiej przychodzi i lepiej wychodzi. Polecam dla znudzonych i mających zbyt dużo matcha na stanie. Itadakimasu!

Hala Senjōkaku, Miyajima

Uwielbiam Miyajimę i miałam to szczęście, że udało mi się ją odwiedzić dwa razy. (Mam cichą nadzieję na więcej. :)) Za pierwszym razem spędziłam na wyspie dwa cudowne dni. Tym razem zabrałam tutaj Mamę - niestety była to tylko wycieczka jednodniowa. Mimo to udało nam się spędzić na wyspie piękny dzień i odwiedzić między innymi halę Senjōkaku/Senjōjiki (千畳閣) czy też chram Hosoku/Toyokuni, jak brzmi oficjalna nazwa tego miejsca.

Pawilon Tysiąca Mat, jak tłumaczy się nazwę hali, to miejsce szczególne. Tak naprawdę pawilon nigdy nie został ukończony - dlatego powierzchnia wynosi jedynie 857 mat tatami. Brakuje również odpowiedniego dachu i głównego wejścia. Mimo to proste i surowe wnętrza urzekają. Może powodują to liczne malowidła - od tych bardzo starych i niemalże wymazanych przez czas, aż po całkiem świeże i pełne barw. A może piękne drewniane belki, wyślizgana podłoga, która od XVI wieku służy przybywającym tu ludziom. A może widok na wyspę zamknięty w okiennych ramach...

Przed wejściem należy zdjąć buty, które można zastąpić gustownymi zielonymi kapciami lub pozostać w skarpetkach. Osobiście wolałam to drugie, żeby się trochę poślizgać na pięknej drewnianej podłodze. :) Jak widać poniższym zdjęciu, lista zakazów i nakazów jest dosyć długa. Najbardziej rozbawiło mnie zdanie "Do not lie on your back, side and stomach" na podłodze - ten zakaz akurat złamałam uwieczniając swoisty kompas (?), który widnieje na jednym z ostatnich zdjęć.

Wspomniane już malowidła to wotywne dzieła sztuki. Przedstawiają różne sceny, zwierzęta, postacie mityczne.Trzeba uważać, aby nie zderzyć się z jedną z wielu kolumn, kiedy zadzieramy głowę, aby je podziwiać.

Wewnątrz hali można natknąć się na różnej wielkości shamoji (杓文字), czyli łopatki do ryżu. Są one obok liści klonu symbolem Miyajimy - podobno to właśnie tutaj shamoji została wynaleziona przez mnicha. Na wyspie znajduje się również największa shamoji na świecie.

Mimo że Miyajima ma wiele do zaoferowania, a chram Itsukushima to jedno z najpiękniejszych miejsc, warto również poświęcić nieco czasu i zajrzeć do Senjōkaku.

Do Senjōkaku należy również pagoda, która góruje nad całą wyspą. Może dziwić, że chram shintō ma pogodę, ale wynika to z tego, że początkowo hala służyć miała do przechowywania buddyjskich sutr - każdego miesiąca miało odbywać się ich recytowanie. Dopiero w późniejszych latach Senjōkaku została przekształcona w chram shintō. Pagoda ma pięć pięter i generalnie nie jest otwarta dla turystów. Prezentuje się wspaniale.

Informacje praktyczne.

Website: http://visit-miyajima-japan.com/en/culture-and-heritage/spiritual-heritage-temples-shrines/goju-no-to-senjokaku.html
Czynne: codziennie od 8:30-16:30       
Wstęp: 100 jenów 

Dojazd: Ze stacji Hiroshima należy dojechać do stacji Miyajima-guchi linią JR Sanyo, następnie przesiąść się na prom na Miyajimę. Senjōkaku znajduje się w odległości kilkuminutowego spaceru od portu.

Mapa: http://www.gojapango.com/travel/japan_poi_map.php?poi_id=1150

Sushi in Suhl

Nauka siorbania, zielona herbata z torebki, arie z Madame Butterfly tworzą klimat tej niezwykłej historii, którą w końcu udało mi się obejrzeć. Co prawda po niemiecku, ale obrazy oraz wyłapywane pojedyncze słówka pozwoliły mi ogarnąć kontekst. A potem jeszcze sobie poczytałam w sieci, bo Sushi in Suhl to prawdziwa historia. 

Zmarły w 2008 roku Rolf Anschutz naprawdę zaczął podawać w małym niemieckim miasteczku japońskie dania. Zadziwiające, że w 1970 roku na terenie Niemiec Wschodnich, pod ścisłą kontrolą komunistycznej partii w ogóle udało mu się to zrobić. Co więcej, w jego restauracji działał nawet onsen. Ale początki nie były łatwe - Rolfowi nie tylko brakowało wiedzy, ale i środków, np. zamiast nori używał do zwijania sushi liści szpinaku. Wkrótce jednak stało się jasne dla władz, że restauracja przyciąga turystów, w tym także samych Japończyków (raz w roku odwiedzał ją nawet ambasador Japonii), co miało ułatwić kontakty z nimi. Rolfowi pozwolono więc na więcej i wkrótce sprowadzał prawdziwie japońskie składniki (najpierw z Dusseldorfu, a potem już z Japonii) oraz całkowicie zmienił oblicze swojej restauracji - przekształcił ją w coś na kształt połączenia ryokanu z izakayą. W końcu udało mu się również odwiedzić Japonię. 

(Polecam zajrzeć tutaj i obejrzeć więcej zdjęć.)

Sushi in Suhl pokrótce opowiada historię Rolfa i jego restauracji, problemach jakie napotykał, również w życiu prywatnym, oraz jego uporze i determinacji. Film broni się przede wszystkim właśnie tą opowieścią - urzekła mnie. Nie tylko chodzi tutaj o zderzenie Wschodu z Zachodem, ale również o pokonywanie trudności w dążeniu do celu. Szycie kimon z podomek, wspomniany już szpinak zamiast nori czy odpiłowywanie krzesłom nóg, aby były bardziej japońskie - wszystkie te zabiegi wzbudzały śmiech, ale i podziw. Że mimo wszystko ktoś chce i potrafi. :) 

Więcej informacji o filmie tutaj. Polecam!