Wilcze dzieci

Ucieszyła mnie bardzo wiadomość, że animację Wilcze dzieci Mamoru Hosody, któego wcześniej znałam jedynie z anime O dziewczynie skaczącej przez czas, będzie można zobaczyć w polskich kinach i z niecierpliwością czekałam na premierę. Każda japońska animacja, którą można zobaczyć na dużym ekranie, wzbudza moje zainteresowanie. Zdecydowanie za rzadko mamy w Polsce taką możliwość.

Historia zaczyna się, gdy poznajemy Hanę, studentkę z Tokio. Jak gdyby nigdy nic pilnie się uczy i pracuje, gdy poznaje miłość swojego życia. Wszystko zaczyna się układać, gdy pewnego dnia okazuje się, że wybranek Hany jest pół-człowiekiem, pół-wilkiem. Mimo to rozpoczynają wspólne życie i wkrótce rodzi się ich córka Yuki, a rok później syn Ame. Niestety krótko potem Wilk ginie, a Hana zostaje sama z dziećmi, których wychowanie nastręcza niemałych trudności. Yuki i Ame bowiem również są w połowie wilkami i Hana nie bardzo wie, czy wychowywać je "po ludzku" czy "po wilczemu". A wszystkiego uczy się sama z książek... W końcu postanawia wyjechać z dziećmi w góry i zamieszkać z dala od zgiełku wielkiego miasta. 

Wilcze dzieci to moim zdaniem przede wszystkim film o matczynej miłości, ale również o pokonywaniu przeciwności, życiu w zgodzie z własną naturą i otaczającym nas światem. Anime jest pięknie dopracowana, momentami miałam skojarzenia z najlepszymi produkcjami Studia Ghibli i Mononoke. :) Spore wrażenie zrobiła na mnie piosenka Okaasan no Uta, którą słyszymy przy napisach końcowych - warto skupić się na słowach, bo mimo swojej prostoty skłaniają do refleksji. W końcu każdy z nas jest czyimś dzieckiem. 

Więcej informacji na oficjalnej stronie filmu. Polecam!