Ach! Pojawiam się jak rosa,
niknę jak rosa
- oto moje życie.
Nawet chwała Osaki
to tylko sen we śnie.*
Jedną z pierwszych książek o japońskiej tematyce, którą lata temu przeczytałam, była Bushido - dusza Japonii autorstwa Inazo Nitobe. Pamiętam, że wywarła na mnie ogromne wrażenie i do dziś wszystkim te książkę polecam. Mimo to samuraje, ich kultura, historie wojenne nigdy nie były w ścisłym kręgu moich zainteresowań. Oczywiście, nazwiska najważniejszych wojowników, historia 47 roninów czy słynny film Kurosawy są mi znane. Jednak świat samurajów nigdy aż tak bardzo mnie nie fascynował. Chcąc dowiedzieć się czegoś więcej, sięgnęłam po książkę Samuraje. Triumf i upadek japońskich wojowników podarowaną mi przez Wydawnictwo RM.
Samuraje. Triumf i upadek japońskich wojowników przedstawia opowieści o najbardziej znanych samurajach, a przez pryzmat ich historii poznajemy ówczesną sytuacją Japonii. Autor zdecydował się na interesujący zabieg - każdy rozdział składa się z fabularyzowanych i niefabularyzowanych fragmentów. Te pierwsze wprowadzają nam bohatera kolejnego rozdziału. Następnie na kanwie jego historii, autor opowiada nam, co w danym czasie działo się z Japonią.
*Cyt. za: Leonardo Vittorio Arena, Samuraje. Triumf i upadek japońskich wojowników, Warszawa 2021, s. 128.
Etykiety:
książka
Jestem absolutną fanką donburi* (丼/どんぶり), czyli jednomiskowych dań japońskich składających się z ryżu i mięsa albo ryb, albo innych dodatków podawanych w misce. Można się więc spotkać z takimi wariacjami tego dania jak oyakodon (親子丼) z kurczakiem i jajkiem, tendon (天丼) z tempurą czy gyūdon (牛丼) z wołowiną.
Będąc w Japonii można się z tym daniem spotkać na każdym kroku (uwielbiam niewyszukane michy w Yoshinoya) i jak dla mnie zawsze smakuje wyśmienicie. Jest smaczne i sycące, idealne na zimne dni. Comfort food w najlepszym wydaniu. A do tego szybkie i proste w przygotowaniu także w domu.
Dlatego michy pojawiają się u mnie dosyć często, szczególnie jesienią i zimą, i to w różnych wariacjach. W zależności od tego, co mamy w lodówce i/lub na co jest ochota. Danie to świetnie się sprawdzi również do pudełka na wynos. Tym razem micha z polędwiczkami z kurczaka, marchewką i omletem tamagoyaki.
Co potrzebujemy
ryż do sushi 465gr/3 miarki
polędwiczki z kurczaka 0,5kg
2 marchewki
szczypiorek
marynata: sos sojowy/słodki sos sojowy, mirin, imbir
omlet: 2 jajka, mirin, sos sojowy
Co robimy
Ryż gotujemy tak jak na sushi. Mając suihanki, z którego korzystam, czyli garnek do ryżu, nie zajmuje to dużo czasu i mamy pewność, że ryż zawsze nam wyjdzie.
W między czasie zamarynowane wcześniej polędwiczki podsmażamy na patelni i odstawiamy. Kolej na omlet, czyli tamagoyaki. W misce łączymy jajka, łyżkę mirinu i łyżkę sosu sojowego (opcjonalnie można dodać też łyżeczkę brązowego cukru, jeśli chcemy, aby omlet był słodszy). Nie posiadam specjalnej prostokątnej patelni do tamagoyaki (jest na liście!), więc korzystam ze zwykłej zwijając omlet jedynie 2-3 razy. Smak i tak jest ten sam. :) Po ostygnięciu, tamagoyaki kroimy na małe kawałki.
Na koniec kroimy marchewkę i również podsmażamy na patelni. Kiedy ryż jest już gotowy, łączymy wszystkie składniki, dodajemy 1 łyżkę sosu sojowego i mieszamy. Można dodać jeszcze odrobinę świeżego szczypiorku. I gotowe!
Itadakimasu!
* Donburi oznacza w języku japońskim 'miskę'.
Etykiety:
kuchniowo-jedzeniowo,
micha
Wiśnie już dawno przekwitły, a ja dopiero teraz znalazłam miejsce i czas, aby napisać Wam kilka słów o książce i jej niesamowitym bohaterze, 'który ocalił japońskie wiśnie'.
Wiadomo nie od dziś, że sakura, kwitnąca wiśnia, to symbol Japonii. Jej piękno uwieczniane jest od setek lat, a kwitnące wiśniowe drzewa nie przestają nas zachwycać. Co jednak tak naprawdę wiemy o sakurze? Jaka opowieść skrywa się za jej płatkami? Czczona przez poetów, hołubiona przez samurajów, zastygła na tysiącach fotografii skrywa wiele tajemnic. Część tych tajemnic zostaje dla nas odkrytych na stronach książki autorstwa Naoko Abe, Anglik który ocalił japońskie wiśnie.
Colingwood Ingram był angielskim ornitologiem i miłośnikiem ogrodnictwa. W czasie swoich podróży do Japonii zachwycił się kwitnącymi wiśniami i uczynił z nich główny obiekt swoich zainteresowań. Studiował odmiany, docierał do różnych zakątków kraju, aby móc je podziwiać oraz sprowadzał do Anglii, sadził w swoim ogrodzie i popularyzował wiedzę o nich. Nie bez kozery nadano mu przydomek 'Cherry'.
'Collingwood Ingram to kolos walczący o wiśniowe drzewa. Jako zagorzały obrońca i wybitny znawca kilka ich odmian ocalił od wyginięcia. W swoim ogrodzie w Kencie stworzył największa na świecie kolekcje wiśni poza Japonią. Jego zasługą o szerszym znaczeniu jest niemal samodzielne rozpowszechnienie uprawy ozdobnych drzew wiśniowych na Wyspach brytyjskich i na całym świecie.'
The Grange, czyli dom z ogrodem należący kiedyś do Ingrama, musi być cudownym miejscem, szczególnie w czasie kwitnienia wiśni. Sprowadzanie szczepek z Japonii oraz olbrzymia praca, którą ten botanik-amator włożył w ogród napawa podziwem. Niestety, obecnie dom i ogród można odwiedzać tylko podczas wyjątkowych okazji, ale na tej stronie znaleźć można mnóstwo zdjęć oraz podpatrzeć wszystkie sakury w rozkwicie. Szkoda, że zdjęcia w książce są czarno-białe i zdecydowanie nie oddają uroku kwitnących wiśni...
Sakura kwitnie krótko, jej piękno jest ulotne, stąd tak duża potrzeba, aby zatrzymać ją jak najdłużej - czy to w postaci zdjęcia, wiersza czy ilustracji. Na stronach książki uwiecznione zostały chyba wszystkie jej odmiany. Są drobiazgowo opisane, momentami być może nawet zbyt szczegółowo dla laika - fragmenty te mogą być nużące, jeśli nie jesteśmy wielkimi miłośnikami botaniki. Mimo to to cenny materiał, dzięki któremu poznajemy burzliwe losy kwitnących wiśni.
Dzięki Ingramowi wkraczamy w świat, o którym na co dzień nie przyszłoby nam chyba nawet pomyśleć. Wiśnia to wiśnia, można by powiedzieć. A jednak ilość odmian, różnorodność kwiatów i kolorów, drzewa dzikie i te stworzone ręką człowieka zaskakuje. Przyznam, że nie zdawałam sobie sprawy, jak wiele wariacji skrywa w sobie sakura. Historia Ingrama była da mnie zaskoczeniem. Nie spodziewałam się, że ktoś spoza Japonii może osiągnąć aż taki poziom wiedzy i zainteresowania symbolem uwielbienia Japończyków. Dzięki niemu sakura zrobiła międzynarodowa karierę. Niesamowita historia, niesamowity człowiek. Do przeczytania!
p.s. Sakury można obecnie podziwiać nie tylko w Japonii czy w Wielkiej Brytanii, ale w wielu miejscach na świecie, między innymi w wymienionym w książce Ogrodzie Botanicznym w Powsinie.
(Cyt. za: Naoko Abe, Anglik który ocalił japońskie wiśnie, Kraków 2021, s.19.)
Japonia na razie zamknięta dla świata. I nie wiadomo, kiedy znowu będzie można ją odwiedzić...
Ale to nie przeszkadza mi snuć planów i marzyć. :)
Japońska lista życzeń, czy też bucket list z angielskiego lub bakettorisuto jak mi wyskoczyło po japońsku, to moja lista miejsc, które bardzo chciałabym kiedyś w Japonii odwiedzić. Lista ma tylko 10 punktów, ale wierzcie mi, zbieram linki do interesujących miejsc i prowadzę zapiski od lat. Mogę się założyć, ze w samym Tokio znalazłabym dziesiątki miejsc do odwiedzenia. :)
Te 10 punktów to miejsca, które od pewnego czasu krążą mi po głowie i wracają do mnie. Niektóre mogłam już wykreślić z listy, np. Futaminoura i słynne połączone ze sobą święta liną skały Meoto Iwa (pisałam o tym tutaj), co nie oznacza, ze nie chciałabym do nich wrócić. I wciąż jest tyle do odkrycia!
Miejsce to odkryłam niedawno i od razu wskoczyło na moją listę. Betonowa konstrukcja w środku lasu z ogromnymi oknami wychodzącymi na Fuji-san! Przyznam, ze widok ten mnie zahipnotyzował. I tak, jak mam w planach kiedyś w końcu może na te świętą górę się wspiąć, to jednak podziwianie jej z dystansu sprawia mi ogromną frajdę. Szczególnie, ze jak wiadomo, żeby zobaczyć Fuji-san trzeba się czasami nieźle namęczyć, poćwiczyć cierpliwość i nie poddawać się. Miejsce to przyciąga także autorską kuchnią, stolikami między drzewami, drewnianymi tarasami i ogniskiem na szczycie wzgórza. Dodatkowo przepiękna okolica nad jeziorem Kawaguchi! Ceny są zawrotne, ale za taki widok może warto. Jeśli, oczywiście, kapryśna Fuji-san postanowi nam się pokazać. :)
2. Muzeum Miho
Muzuem Miho już prawie było w zasięgu reki podczas ostatniej wizyty w Japonii. Tajfun jednak pokrzyżował nam szyki i musieliśmy tę wycieczkę sobie odpuścić. Nie tyle ciągnie mnie w to miejsce kolekcja sztuki, która posiada muzeum, co jego usytuowanie oraz architektura. Muzeum zaprojektowane zostało przez I.M. Pei'a, który jest między innymi twórcą szklanej piramidy Luwr Muzeum. Naoglądałam się w sieci setek zdjęć i wciąż muzeum to robi na mnie
ogromne wrażenie. Przypuszczam, ze na żywo widok zapiera dech... Muzeum mieści kolekcję Mihoko Koyamy, która poprzez sztukę pragnie promować piękno, pokój i radość. Kolekcja wciąż się powiększa i obecnie liczy około 3000 eksponatów.
3. Wyspa Sado
Jakiś czas temu widziałam kilkuminutowy program o Wyspie Sado i znajdującej się tam świątyni Seisuiji. Ukryta wśród cedrowego lasu, z drewnianą platformą przypominającą tę ze świątyni Kiyomizu z Kyoto zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Od tamtej pory Wyspa Sado i jej skarby są na mojej liście. Natura, kuchnia oraz liczne wydarzenia związane z tradycyjnymi sztukami przyciągają. Wieczorny spektakl teatru noh? A może przedstawienie teatru lalek lub jeden z wielu festiwali tradycyjnego tańca? Na Wyspie Sado nie można się nudzić. Dodatkowo to właśnie tam swoja siedzibę ma uwielbiany przeze mnie zespół bębniarzy japońskich Kodō. Nie mam wyjścia, muszę tam w końcu kiedyś dotrzeć.
Zdjęcia stąd: https://www.alpen-route.com/enjoy_navi/snow_otani/
To kolejny punkt na liście, który mocno rozważałam kilka lat temu podczas wizyty w Japonii. Okazało się nam jednak bardzo nie po drodze, więc z małym smutkiem trzeba było odpuścić. Sam śnieżny korytarz jest bardzo znanym miejscem, jednak warto również zerknąć na okolicę - w końcu to Alpy Japońskie! Cała trasa Tateyama Kurobe Alpine Route, której częścią jest sławny korytarz, dostępna jest między kwietniem a listopadem, natomiast sam korytarz jedynie miedzy kwietniem a majem. Żeby pokonać całą trasę, trzeba poruszać się pociągiem, autobusami, busem i kolejka linową. A wokół biało od śniegu!
5. Kumano Kodo
Jak pisał Adam Mickiewicz, Już był w ogródku, już witał się z gąską... Słynny szlak Kumano Kodo od lat chodził mi po głowie. Mając ograniczony czas, podczas ostatniego pobytu w Japonii w planach była jedna jego część zwana Daimonzaka oraz słynny wodospad Nachi. To jeden z tych obrazów, które bardzo często pojawiają się, gdy tematem jest Japonia. Ale niestety i tutaj tajfun zmusił nas do zmiany planów i musieliśmy uciekać przed nim do Kioto, a tym samym porzucić Kumano Kodo nie zrobiwszy nawet jednego kroku... Świątynie z historią, przepiękne ogromne drzewa, gorące źródła, to wszystko sprawia, że Kumano Kodo z mojej listy na pewno nigdy nie zniknie.
6. New York Bar w Park Hyatt Tokyo
7. Osorezan
Na informacje odnośnie Oserazan trafiłam lata temu przypadkiem. Jak to zwykle bywa... Góra Osore należy to jednego z trzech najświętszych miejsc w Japonii (obok Koyasan i Heizan). Dodam tylko, ze osore znaczy po japońsku 'strach', 'niepokój'. Nie dziwi taka nazwa, kiedy spojrzymy na okolicę. Początkowo przyglądając się zdjęciom, miejsce to raczej wydało mi się
odpychające, nie do końca prawdziwe i szare. Bardzo odbiegało od innych
teremów świątynnych, które znałam, najczęściej bardzo zielonych, urokliwych,
kojących ciało i umysł. Osorezan wydaje się być ich totalnym przeciwieństwem. Zaintrygowało mnie to miejsce oraz znajdująca się tam świątynia Bodaiji i bardzo bym tam chciała kiedyś dotrzeć. Do miejsca, które według legend, jest blisko Nieba i Piekła będąc bramą do innego świata.
8. Niebieski Staw (Aoiike) i Muzeum Ajnów
To jedno z tych marzeń, które wydaje się być totalną mrzonką. No bo jak i kiedy znaleźć czas i siłę (o funduszach nie wspomnę), żeby przejść cały szlak 88 świątyń na Shikoku? Cała trasa liczy około 1200km, więc nie mam złudzeń, że raczej całej nigdy nie uda mi się przejść. Oczywiście, obecnie można pokonać trasę nie tylko pieszo, ale także busem czy samochodem, ale chyba zgodzicie się, ze to nie do końca to samo. :) A skąd się w ogóle wziął ten szlak? 88 oficjalnych świątyń (bo jest jeszcze sporo innych miejsc wartych uwagi) miał odwiedzić w IX wieku słynny mnich Kōbō Daishi czy też Kūkai. Może kiedyś uda się podążyć jego śladem i odwiedzić chociaż kilka świątyń.
10. Okinawa
Musze przyznać, ze Okinawa nigdy nie była i chyba wciąż nie jest moim podróżniczym priorytetem. Jednakże nie miałabym nic przeciwko, aby spędzić na jej pięknych plażach kilka chwil. I tak czasami wraca mi ochota, aby jednak następnym razem tam pojechać. Nie tylko ciągnie mnie na Okinawę wizja relaksu na niebiańskich plażach, ale również historia tego miejsca, w tym królestwa Ryūkyū i zamku Shuri Nie wspominając nawet o kuchni i karate. Byłaby to dla mnie jakiegoś rodzaju ucieczka na koniec świata. :)
Może ta lista będzie dla Was inspiracją i znajdziecie na niej coś dla Was interesującego. Ja nadal nie przestaję tęsknić i marzyć o kolejnej podróży do Nipponu...♥
Etykiety:
bucket list,
Japonia
