tokidoki

W 2005 roku powstało tokidoki. Marka stworzona przez włoskiego artystę Simone Legno. Zainspirowany Japonią, tą tradycyjną i nowoczesną, projektuje ubrania, dodatki, gadżety, które, moim zdaniem, są bardzo kawaii! :)



Tokidoki w języku japońskim oznacza "czasami". Oto co na ten temat ma do powiedzenia sam twórca:


Tokidoki współpracuje z innymi firmami, między innymi z amerykańską LeSportsac - firmą od lat 70' produkującą świetne torby:



Będąc w Japonii nie załapałam się na taką kolekcję, ale i tak udało mi się kupić całkiem fajną torebeczkę. Nie wiem, czy tokidoki można gdzieś nabyć w Polsce. Jeżeli ktoś coś wie, to proszę dać znać. :)

polskie drogi

"Teraz tam, w obcym kraju, czujemy się bardziej u siebie,
a w domu zaczynamy czuć się obco."

Wrocław nadal stoi i ma się dobrze. :) Trochę dziwne to uczucie chodzić po ulicach i rozumieć, co ludzie do siebie mówią. Trzeba także siebie samego bardziej pilnować. :) Aklimatyzacja ciągle trwa - jetlag tym razem nie pozwala jeszcze przestawić się na polski czas.

W psychologii międzykulturowej istnieje termin "szok powrotny" odnoszący się do trudności w adaptacji we własnym kraju po powrocie z zagranicy. Szok powrotny powoduje, iż patrzymy na wszystko i wszystkich z punktu widzenia naszych kontaktów z obcą nam kulturą i jej nosicielami — przez pryzmat doświadczeń przez nas zebranych. Szok to słowo może zbyt silne w mojej sytuacji, ale na pewno jeszcze chwilę potrwa zanim zacznę znowu na wszystko patrzeć "po polsku". :)

(cyt. za: H. Grzymała-Moszczyńska, Obcy u siebie, czyli tam i z powrotem, "Charaktery" 2004, nr 5, s.19.)

welcome home.

Lot i w ogóle cała podróż powrotna przebiegła bez żadnych niemiłych niespodzianek. Kilkoro Japończyków postanowiło odwiedzić Warszawę, więc mała zorganizowana grupa towarzyszyła nam aż do wyjścia z lotniska Okęcie. :)


A my od razu zaczęliśmy marudzić i się denerwować. Że wszyscy się pchają do autobusu, zamiast grzecznie ustawić się w kolejce. Że pociągi są drogie i obskurne, a do tego często się spóźniają. I że nie możemy zjeść obiadu w naszej ulubionej Yoshinoyi. Człowiek bardzo szybko przyzwyczaja się do dobrego.. :)


Już tęsknimy. :) Do pewnych miejsc, smaków, do uprzejmości, nawet tej wymuszonej konwenansami, tych wszystkich ludzi, których praca pomaga lepiej żyć innym.


Planujemy, chcemy i na pewno jeszcze wrócimy do NIPPON-u. Może za rok lub za dwa, a może tylko palcem po mapie, ale kiedyś na pewno. :)

sayōnara japonio!

Będziemy tęsknić. To wiemy na pewno.
Może nie do upałów i ciężkiego powietrza, ale do pewnych miejsc, zdarzeń i smaków.
Wiele udało nam sie zobaczyć, dotknąć i poczuć w czasie tego miesiąca. Czasami trudno jest ubrać w słowa rzeczy oczywiste lub wspólne wielu różnym ludziom.
Mam nadzieję, że chociaż chwilami NIPPON stał sie przez to miejsce bardziej namacalny, bliższy i bardziej realny niż pagoda czy gejsza z pocztówki.
Moja przygoda z tym miejscem i Japonią pojawiajacą się tutaj nie dobiega końca. Jest jeszcze wiele do opowiedzenia i pokazania. Irasshaimase!

akiba&ghibli

Postanowiliśmy ponownie odwiedzić Akihabarę, tym razem bez deszczu. Ograniczyliśmy swoje wędrówki jedynie to ogromniastych sklepów.



Wypatrywaliśmy cozplayerów, ale chyba mamy pech albo się znowu wszyscy pochowali, bo marniutko było. :)


Za to wszędzie wkoło można zaopatrzyć się w najróżniejsze przebrania, kostiumy, uniformy... Niestety zwykle w takich sklepach nie wolno robić zdjęć. I bardzo się tego pilnuje - sprawdziliśmy. :)


Naszym głównym celem było dziś jednak Museum of Contemporary Art Tokyo z powodu tej wystawy:


Wszystkim miłośnikom twórczości pana Hayao Miyazakiego nie trzeba nic więcej dodawać. :) Osobom, które nie zetknęły się wcześniej z tym nazwiskiem, polecam zbadanie tematu. :)






Miyazaki nazywany jest czasami "japońskim Disney-em". Jego anime Tonari no Totoro czy Sen to Chihiro no kamikakushi stały się już niemal kultowe i cieszą się niesłabnącą popularnością.
Świadczą o tym między innymi tłumy na dzisiejszej wystawie. Można było na niej zobaczyć ponad tysiąc layoutów z wielu anime Studia Ghibli - od tych najstarszych po najnowszą Gake no ue no Ponyo.


Samo muzeum prezentuje się ciekawie. Jest to nowoczesny budynek, na dziedzińcu którego rośnie drzewko ze specjalnym przesłaniem artystki Yoko Ono.



Wracając już na stację metra, usłyszeliśmy rytmiczne dźwięki dochodzące z małej bocznej uliczki. Zaciekawieni oczywiście rzuciliśmy okiem.





Okazało się, że trafiliśmy na próbę generalną lokalnego matsuri. Nie wiemy, kiedy dokładnie miał się odbyć festiwal ani jakiej świątyni dotyczył, ale i tak wyglądało to fantastycznie. :) Takich niespodziewanych spotkań i chwil na japońskich ulicach będzie nam na pewno brakować...